കുപ്പായക്കീശ തപ്പിനടന്ന ചെറുപ്പം

എഴുത്തിനാസ്പദമായ സംഭവം നടന്നതു ചെറുപ്പത്തിലാണ്. പെങ്ങന്മാര്‍ക്കു നേരാങ്ങളയായി വീട്ടില്‍ പുത്തന്‍കുപ്പായമിട്ടു ചെത്തിനടക്കുന്ന കാലം. ഓര്‍മ്മ ശരിയാണെങ്കില്‍ മൂന്നിലോ നാലിലോ പഠിക്കുന്നു. ഇടയ്ക്കിടെ, ഉപ്പയെക്കാണാതെ, അറിയാതെ, അടുത്തുള്ള തട്ടാന്മാരുടെയോ  ഒസ്സ്വാന്മാരുടെയോ വീട്ടില്‍ ടെലിവിഷന്‍ കാണാന്‍ പോവാറുണ്ട്. തെണ്ടിനടന്നാല്‍ പുളിവടികൊണ്ടാണടി. വീട്ടിനുള്ളിലിരുന്ന് വല്ലാതെ മുഷിയുന്പോള്‍ വിശാലമായിക്കിടക്കുന്ന തൊടുനീളെ തെണ്ടും. 

ഒരുനാള്‍ വൈകീട്ട് വലിയ പെങ്ങളുടെ കൂടെ നടക്കാനിറങ്ങിയതാണ്. അയല്‍ വാസിയുടെ വീട്ടില്‍ നിന്നു മടങ്ങവേ, പെങ്ങളുടെയൊരു ചോദ്യം- ''എടാ, അന്റെ കുപ്പായത്തിന്റ കീസ എബ്ടപ്പോയ്.''

ഞാന്‍ ഞെട്ടിപ്പോയി, ശരിയാണ്, കീശകാണാനില്ല. ആരോ വലിച്ചുകീറിയതായിരിക്കും. പുതിയ കുപ്പായത്തിന്റെ കീശകാണാഞ്ഞാല്‍ ഉപ്പ തല്ലുമെന്നുറപ്പാണ്. ഇനിയെന്തു ചെയ്യും. കരയാതെവയ്യല്ലോ. വലിയവായിലങ്ങു കീറി. പെങ്ങള്‍ സമാധാനിപ്പിക്കുന്നതിനു പകരം പരമാവധി പേടിപ്പിച്ചു. കളഞ്ഞുപോയ കീശയും തപ്പിക്കൊണ്ട് ഏറെനേരം തൊടുവാകെയലഞ്ഞു ഈ പാവം ഞാന്‍. ഒടുവിലേറെനേരംകഴിഞ്ഞാണു ഞാനാ സത്യമറിഞ്ഞത്. സ്നേഹമുള്ള പെങ്ങള്‍തന്നെ അതുംപറഞ്ഞുതന്നു. 

''എടാ പൊട്ടാ, അന്റെ കുപ്പായത്തിനു കീസണ്ടെയ്നാ, മാങ്ങിയാപ്പൊത്തന്നേ. ഇല്ലാത്ത കീസ തെരഞ്ഞാ കാണോ പഹയാ.''

(കുഞ്ഞുന്നാളില്‍ നടന്നത് ഇന്നും മനപ്പുസ്തകത്തിന്റെ മായാത്ത താളില്‍ മറയാതെ, ഒളിമങ്ങാതെ കിടക്കുന്നു.)