ക്രൈംബ്രാഞ്ചിനെ വെട്ടിച്ച നൂറിന്റെ കള്ളന്

കഥാപാത്രങ്ങളാരെന്നു മാത്രം ചോദിക്കരുത്.  രണ്ടു നാടന്പെണ്ണുങ്ങള്. അരികുകീറിയ നൂറിന്റെ നോട്ട് ബാങ്കില് മാറ്റിക്കിട്ടുമെന്നറിഞ്ഞാണ് പുത്തന് നോട്ടൊന്ന് നാട്ടിലെ സര്ക്കാര് ബാങ്കില് കൊണ്ടുകൊടുത്തത്. പണം വാങ്ങിയ കൌണ്ടറിലെ കാഷ്യര് പെട്ടെന്ന് അപ്രത്യക്ഷമായപ്പോള് നൂറുപോയെന്ന ആശങ്കയില് രണ്ടുപേരും കാത്തിരുന്നു. അഞ്ചുമിനിറ്റെടുത്തില്ല, അതാവരുന്നു കക്ഷി, മാനേജരെ കാണാനുള്ള ക്ഷണക്കത്തുമായി. രണ്ടുപേരും ചെന്നു. പോലിസ് മുറയിലല്ലെങ്കിലും പേടിപ്പിക്കുമാറ്, മാനേജറുടെ ചോദ്യം- നിങ്ങള്ക്ക് ഈ നോട്ടെവിടെ നിന്നു കിട്ടി.
വീട്ടില് കാശുകൊണ്ടുവന്നൊരുത്തന് തന്നുപോയതാ സാറേ. ആളുടെ പേരും ഊരും അറിയില്ല- ഉത്തരം.
എന്നാലിത് കള്ളനോട്ടാ, ക്രൈംബ്രാഞ്ചുകാര് പുറത്തുനില്പ്പുണ്ട്. വരൂ- മാനേജര് പെണ്ണുങ്ങള് രണ്ടിനെയും കൂട്ടി പുറത്തേക്ക്. ഇടവഴിയൊന്നു കടന്ന് പഴയൊരു ഗോവണിക്കടുത്തെത്തി. കരച്ചിലിന്റെ വക്കോളമെത്തിയ പെണ്ണൊരുത്തി മൊഴിഞ്ഞു- സാറേ നിരപരാധികളായ ഞങ്ങളെ വെറുതെവിട്ടേക്ക്, നൂറും വേണ്ട. പറഞ്ഞുതീര്ന്നില്ല, അവിടെവച്ചുതന്നെ മാനേജര് നൂറിന്റെ നോട്ട് ക്രൈംബ്രാഞ്ചുകാര് കാണാതെ കത്തിച്ചുകളഞ്ഞു. ആശ്വാസത്തോടെ പെണ്ണുങ്ങള് മടങ്ങി; നൂറുപോയാലെന്താ, അഴിയെണ്ണാതെ രക്ഷപ്പെട്ടല്ലോ- എന്ന മനസ്സുമായി.
അന്വേഷണത്തില് ഇതു ഗള്ഫുകാരന് വീട്ടിലേക്കയച്ച കുഴല്പ്പണക്കെട്ടില് നിന്ന് കിട്ടിയതാണെന്നു മനസ്സിലായി. ദുബായിയില് പണം നേരായ മാര്ഗ്ഗത്തിലയക്കാന് സംവിധാനങ്ങളെത്രയുണ്ടായിട്ടും കുഴല്പ്പണത്തെ ആശ്രയിക്കുന്ന ഇത്തരം ഗള്ഫുകാര് സ്വന്തം ഭാര്യമാരെയും പെങ്ങന്മാരെയും മാത്രമല്ല, സമൂഹത്തെയൊന്നടങ്കം ആ തെറ്റില് പങ്കാളികളാക്കുന്നുവെന്നാണ് പറയാനുദ്ദേശിച്ചത്.

മറുവാക്ക്- വായിക്കുന്നത് ക്രൈംബ്രാഞ്ചുകാരായാലും സൈബര് സെല്ലായാലും എന്റെ ഫോണ് ടാപ്പിങ്ങിനോ ഫോളോ അപ്പിനോ നില്ക്കണ്ട, അപരാധികളെക്കുറിച്ച് എനിക്കു വിവരം ലഭിച്ചാല് ആദ്യം ഞാനറിയിക്കാം.